Onvoorwaardelijke liefde

Kijkende omhoog.
Bewonderingswaardig de wolken.
Vredig gaan zij voort,
zonder eindbestemming.

Onderlinge liefde dat vervloog.
Mogelijk zijn daarboven vriendelijke volken.
Woonachtig in het mistoord,
harmonieus zonder beklemming.

Langzaam zakt de zon.
Berg en meer gehuld in purpergloed.
Flarden mist gaan op als siergordijnen,
reizende naar de hemelen.

Starende naar de horizon.
Belast met een zwaar gemoed.
Melancholie laat tranen verschijnen,
verlangens naar hoop wemelen.

Vluchtende naar het purperen land.
Zal daar onderlinge liefde nog heersen?
Oneindig lang de wandeltocht,
onbegaanbaar de bergpas.

Pijn krijgt de overhand.
Kou gaat steeds meer overheersen.
Kleding doortrokken met vocht,
verdwaald zonder kompas.

Schoonheid heeft bedrogen.
Overgeleverd aan alle gevaren.
Door ploeteren is de laatste mogelijkheid,
hoop doet verschrompelen.

Geheel leeggezogen.
Oogleden die steeds meer verzwaren.
Wakker blijven is het dringende feit,
slaap mag niet overrompelen.

Voetstappen komen dichterbij.
Benauwend om een prooidier te zijn.
Ongezien blijven is nu van belang,
ademhaling blijft hoorbaar.

Duwend gaan de takken opzij.
Voelbare bezorgdheid om het welzijn.
Beheersing komt in het gedrang,
onvoorwaardelijke Liefde blijft haalbaar.