Komeet inslag op Grada

Voorwoord

Tussen twee nevels gelegen ligt een dwergplaneet, genaamd Grada. Het landschap heeft extremen in vorm en diversiteit, daarbij heeft de dwergplaneet bergketens die qua hoogte de Mount Everest overstijgt. Net als het landschap komen deze extremen ook terug in de bevolking. Zo leven de gradiaänen in de bergen zeer primitief waarbij ze erg ruw en stug zijn in de omgang. Zij bemoeien zich nauwelijks met de veldwachters die door de landheren zijn aangesteld om over hun landhuizen en de provincies te waken. Onder de veldwachters zijn veel dichters en handelaren. Dit geeft geregeld conflicten met de ruwere bevolking van het gebergte. De meeste gradiaänen leven in kleine dorpjes die maximaal uit tien gezinnen bestaan. Gezien Grada een jonge planeet is en nog niet ontdekt door anderen volkeren, liggen de gradiaänen qua ontwikkeling achter.

Een komeet, vele malen krachtiger dan een atoombom, is ingeslagen op Grada. In de wijde omtrek is het vruchtbare landschap veranderd in een smeulende grijszwarte wildernis.

Naast dat een deel van Grada verwoest is, zijn er ook veel gradiaänen omgekomen, waaronder een aantal veldwachters, die zijn aangesteld om over de landheren en de velden te waken. Eén van de landheren hangt gewond aan een half verbrande boomtak. Wonder boven wonder heeft hij geen brandwonden.

Wazig neemt Laïmzo zijn omgeving waar, maar ziet niets van de verwoesting. Tot zijn verbazing kijkt hij in een eindeloze lange gang waarvan het plafond ontbreekt. Met het zien dat de gitzwarte hemel veel meer sterren, duidelijke nevels en zelfs melkwegstelsels zichtbaar maakt, berokkend veel angst. Het lijkt alsof deze gang in de Kosmos zweeft. Laïmzo wijt dit beeld aan de harde klap die zojuist is geweest. Door zijn ogen te sluiten en met zijn hoofd te schudden denk hij dat het hiermee verdwijnt. Na het openen van zijn ogen ziet hij dat dit tevergeefs was. Hij tuurt wederom de eindeloze lange gang in, die van een donkergroene marmeren vloer is voorzien. De klassiek gedecoreerde deuren zijn van massief eikenhout wat het decor extra streng en benauwend maakt.

Als hij de vreemde tekst op de dichtstbijzijnde deur probeert te ontcijferen gaat deze open. De gang wordt met oogverblindend licht gevuld. Als hij knippert met zijn ogen is de deur weer gesloten. Pas als zijn verblinding wegtrekt ziet hij de faindy’s, het oudst kosmische mensvolk die een reizend bestaan heeft. Hun smalle gelijkmatige gezichten kijken hem vriendelijk aan. Nieuwe energie stroomt in zijn lichaam waardoor hij genoeg kracht heeft om van die tak af te komen.

Hij voelt direct aan de vloer en de deuren om te zien of deze wel echt zijn. De landheer kan er niet omheen dat alles echt is.
“hierdoor reizen wij,” leggen zij hem uit. Voorzichtig loopt Laïmzo langs een paar deuren, waarover de faindy’s tekst en uitleg geven. Het duizelt de landheer dat achter elke deur een andere dimensie ligt. Hij durft onder geen beding een deur te openen.

Één van de faindy’s opent een deur en wenkt. Het hart van de landheer gaat als een razende tekeer, waarna een flauwte hem overvalt. Languit ligt hij op de vloer. Voorzichtig wordt hij overeind geholpen. Als zij hem bemoedigend toespreken om naar de geopende deur te gaan, smeekt hij om dit niet te hoeven doen.

Laïmzo voelt dat hem daar iets te doen staat en loopt er met knikkende knieën naartoe. Onderwijl ontvangt hij genezende energie van de faindy’s. De landheer voelt dat zijn verwondingen zijn weggetrokken.

Voordat hij door de opening van de deur mag kijken, houdt diegene die bij de deur staat een korte filosofische speech. Als laatste zegt hij: “ga heen en heel wat beschadigd is.”
De landheer haalt diep adem en stapt door de opening heen.

Het eerste wat hij ziet is het lichtlichaam van de veldwachter waarmee hij bevriend is geraakt. Om zijn heldere puntgave lichaam heeft hij een satijnen kleed gewikkeld.
De landheer noemt hem bij naam, waarop Maodriaz reageert. Als hij opkijkt naar de landheer, ziet hij dat de landheer terug deinst. Laïmzo kan zijn heldere autoritaire ogen niet verdragen en weet zich niet goed te herpakken.

“Help mij terug te keren naar mijn stoffelijke lichaam, ” vraagt Maodriaz met een zachte stem. De landheer pakt zijn hand en zegt hem daarbij te willen helpen. Direct daarna verschijnt er uit het niets een pad. De veldwachter glimlacht en verteld dat het landschap in deze dimensie reageert op gedachten, gevoelens en daden.

De landheer zet zijn wil op het terugbrengen van de veldwachter. Deze gedachte doet het landschap omvormen tot een reistunnel dat te vergelijken is met die van de faindy’s.

Als zij op Grada terug komen zien ze de verwoesting. Maodriaz zegt dat zijn lichaam door de drukkracht van de komeet in het hart van Grada is terecht gekomen. Zowel de landheer als de veldwachter weet dat dit gebied omringt is door het ondoordringbare moerasgebied, genaamd gradrovius. Elke gradiaäan weet dat achter deze wildernis het hart van de planeet ligt, waaruit het gehele ecosysteem wordt bestuurd. Net als velen andere gradiaänen weet de landheer dat slechts enkelen uit het verre verleden daar ooit zijn binnen geweest. In volksverhalen is deze mystieke plaats omschreven. Over hoe zij daar terecht waren gekomen, ligt tot aan de dag van vandaag in nevelen gehuld.

De Faindy’s die als bewakers van de Kosmische velden zijn aangesteld, kan een gradiaäan daar toegang toe geven. Niemand, op een enkeling na heeft weet van de Faindy’s. Als Laïmzo wordt toegelaten komt hij in een paradijselijke wereld dat alleen uit verschillende soorten edelstenen en mineralen lijkt te bestaan. Hij bewonderd de gekristalliseerde sculptuur bossen die de kleurenpracht van de Indian Summer te boven gaat. Zijn bewondering is van korte duur als hij het stoffelijk overschot met het bijbehorende lichtlichaam van de veldwachter ziet. Laïmzo ziet dat Maodriaz niet zelfstandig zijn lichaam kan intreden. Hij doet wat de faindy hem heeft opgedragen en heelt met zijn gedachtekracht het beschadigde lichaam. Na deze heling treedt het lichtlichaam van Maodriaz terug in het stoffelijke.

Tezamen rusten zij uit in het ongeschonden hart van Grada. Deze plaats geeft hun inzicht in dat ze aan de voet van een nieuw tijdperk staan. Maodriaz verteld dat hij al eerder in deze unieke aparte wereld is geweest. Hij wist al dat dit huidige tijdperk zou gaan plaatsmaken voor een nieuwe periode. De landheer is er diep van doordrongen dat de faindy’s hem een beeld vanuit de verre toekomst heeft gegeven, door hem de oneindige lange gang te tonen. Hij weet hierdoor dat het gradiaäanse volk net als de faindy’s grote reizigers zullen gaan worden. Maar tot hoe ver dat gaat strekken is geheim gebleven.

Als zij na een tijdje besluiten om het paradijselijke oord te verlaten, komen zij weer in de verwoeste wereld terug. Zowel Maodriaz als Laïmzo huilen bittere tranen met het zien van de toestand op Grada. Alles wat in aanraking komt met hun tranen en handen, doet spontaan nieuw groen tussen de treurnis ontspruiten.

Tijdens hun rondreis komen zij de vrijdenkers, die tot voor de komeet inslag werden vervolgt, tegen. Zij vieren uitbundig feest wat heel raar overkomt op het tweetal.
“hoe halen jullie het in je hoofd om zo te staan feestvieren terwijl de doden nog begraven moeten worden!” roept Laïmzo hun toe. Als hij en zijn vriend hoofdschuddend willen vertrekken vragen de vrijdenkers dat niet te doen. Maodriaz die wat rustiger van aard is fluistert tegen zijn vriend dat zij het mogelijk willen uitleggen. Als zij hun vraag stellen aan de vrijdenkers, verkondigen zij heel verdrietig te zijn over de ramp. Daarentegen vermelden zij ook dat Grada deze ramp moest doorstaan om aan een nieuwe glorieuze toekomt te beginnen. Zij zijn stellig van mening dat dit feest ter eren van hun bouwmeester is. Zij garanderen de volgende dag voor de dageraad present te zijn om tezamen met alle andere Gradiaänen de doden eervol te begraven.

Voordat het tweetal verder wilt gaan wordt hun verteld dat bijna alle machtsbeluste landheren zijn gestorven. Tijdens de begrafenis wordt Laïmzo benadert door een paar andere landheren. Zij vragen hem om of hij weer wilt aansluiten bij de federatie van landheren. Diezelfde avond nog komen ze bij elkaar waarin zij oprecht hun excuus aan Laïmzo aanbieden. Zij weten maar al te goed dat zij hem op een hele nare manier hebben uitgewerkt. De landheer in kwestie schenk voor iedereen te drinken in en brengt een toost uit op een goede samenwerking met elkaar. Naarmate de avond vordert worden velen persoonlijke ervaringen omtrent de komeet inslag uitgewisseld. Het verbaasd een ieder dat ze allemaal dezelfde eindeloze gang met de velen eikenhouten deuren hebben gezien.

Tijdens de bespreking komt het aan het licht dat iedere landheer een unieke taak van de faindy’s heeft gekregen wat ten opbouw van Grada dient. De vrijdenkers leren hun omgaan met de nieuwe vrijheden en verantwoordelijkheden. In de jaren die opvolgen maken de Faindy’s zich steeds meer bekend, waardoor het nieuwe doel steeds meer inzichtelijk wordt.